Песняры в фильмах

[Иван Капсамун]

Если можно, разверните хотя бы текст на 90 градусов.

Скопируйте, а потом разворачивайте и читайте...

[Вячеслав]

Я не корифей в этом. Вот оригиналы:

 https://yadi.sk/i/uyXZKa7hxEYgN 
 
 https://yadi.sk/i/DpFBMqBFxEYfq

 https://yadi.sk/i/N2NXQYBxxEYg8

[Вячеслав]

Жанр паэтычнай біяграфіі Купалы выразна ўваасобіўся ў кінафільме В. Дашука «А зязюля кукавала...»  (1972), незвычайнай для свайго часу экраннай паліфаніі...У аснове гэтага вобраза верш Я. Купалы «А зязюля кукавала..», у якім народнае павер»е, і асабістае перажыванне аўтара . Мелодыя «Купалінкі» ў выкананні ансамбля «Песняры» надае дзеянню лірычнае вымярэнне. Вобраз эпохі пералому XIX— XX стст. ствараецца унікальнай архіўнай кінахронікай. Звычайна яна хутка мільгае на экране як кароткая замалёўка экзатычнага для кінахранікё- раў сялянскага жыцця. Рэжысёр творча працаваў з кінадакументам, на- даўшы яму сімвалічна вобразны сэнс. Ен выкарыстаў рапід (больш зама- руджаны, плаўны рух сялян на экране) і ўзбуйненне іх партрэтаў. У спа- лучэнні са словамі Купалы, яго інтэнсіўнымі, эмацыянальнымі вобразамі хроніка набыла новае вымярэнне. Мужыкі з торбамі, старыя, жанчыны, што павольна рухаліся на экране, сталі пластычным увасабленнем зна- камітых радкоў Купалы «А хто там ідзе?» «Агромністая грамада» стала сімвалічнай выявай беларусаў, якія хочуць «людзьмі звацца».
Сугучным паэтыцы песняра аказаўся мастацкі тэлефільм «Па шчас- це, па сонца» (1971 г., «Тэлефільм», сцэн. М. Стральцоў, В. Раеўскі, рэж. В. Раеўскі). Паэтычны па стылістыцы фільм быў заснаваны на тэатраль- ным спектаклі і пабудаваны па законах тэатральнага відовішча. У аснову сюжэта былі пакладзены фрагменты з «Адвечнай песні» Купалы, вершаў розных гадоў, паэм «Сон на кургане» і «На папасе». Усе яны аб'ядноў- валіся ў цэласнае гукапластычнае відовішча, у якім знітаваны былі пан- таміма, чытанне вершаў артыстамі, якія адначасова ў драматычных сцэ- нах перадавалі ў пластыцы эмацыянальны стан сваіх персанажаў.
Лінію паэтычнай біяграфіі песняра прадоўжыў фільм «Знойдзеш Бацькаўшчыну блізка» (1998 г., «Белвідэацэнтр», сцэн. А. Хатэнка, рэж. М. Якжэн, апер. Т. Логінава). Рэжысёр М. Якжэн — паэт-філосаф экрана, яго душы сугучныя «струны жывыя» купалаўскіх твораў. Тэлефільм пабу- даваны як сімфанічная паэма, дзе развіваюцца, перакрыжоўваюцца і ўзбагаючаць адна адну асноўныя тэмы-лейтматывы, пейзажна-лірыч- ная, касмічна-эпічная і біяграфічна-трагічная. Гэта вобраз роднай Баць- каўшчыны, якая ва ўяўленні песняра была вобразам зямнога раю. Экран- ныя краявіды родных мясцін Купалы (Ляўкоў, Акопаў), знятыя Т. Логінавай у ярка-колеравай, мажорнай, сонечнай гаме, нібы выклікаюць у памяці радкі паэта: «Вялікі свет! Не згледзець тых абшараў, // Што прадзеды пакінулі і нам: // Дзе лес, дзе лозы, дзе ляжаць папары, // Дзе рунь абходзіць ужо на хлеб людзям».
Другая лейттэма — эпічна-легендарная і магутна-касмічная. Яна ідзе ўжо ад паэтыкі твораў Купалы, ад яго магутнага асэнсавання старажыт- ных паданняў-легенд і ад яго ўспрыняцця бездані касмічных сусветаў, по- вязі сузор'яў. Гэта падарожжа яго душы. Паэт-прарок вырастае з Зямлі, нараджаецца з любові. Ён прыпадае да зямлі грудзямі, чэрпае ад яе цяплыню і ўспрымае яе боль. Яго душа імкнецца да неба, да касмічных прастораў, да бездані сузор'яў. Аператар Т. Логінава ў чорна-белай ці карычнева-охрыстай гаме зняла эпічныя пейзажы — магутныя замшэлыя курганы, абшары «хвоек гонкіх і пахаці чорнай», пустыя дзірваны, бітыя гасцінцы, нібы застылыя ў вечным сне палі. Рытміка бясконцых хвалістых дарог і сцяжынак стварала вобраз пуцявін жыцця паэта. Пачуццямі спа- чування, літасці, міласэрнасці, уласцівымі песняру і яго народу, прасяк- нуты і кадры тэлефільма «Знойдзеш Бацькаўшчыну блізка», сыграныя ак- цёрамі сцэны, дзе ўзнікаюць сімвалічныя фігуры мужчыны і жанчыны ў ча-
сы гарачага кахання і горкага расставання. Гэта ўвасабленне вобразаў ліра-эпічнай паэмы Я. Купалы «Яна і я» пра сустрэчу песняра-сейбіта з каханай на крыжаваных пуцявінах. Закаханыя існуюць і на зямлі, і ў космасе, на небе, і ў рэальнасці, і ў марах. Гэтая дваістасць рэаль- насці і казкі-ідэалу перададзена ў пластыцы экрана.
Трэцяя лінія-лейтматыў фільма — рэальная біяграфія паэта. Яна ўва- соблена ў дакументах, іканаграфіі, фотапартрэтах песняра — ад мала- дых год да апошніх. Кардыяграма жыцця — ад светлага лірызму мала- досці праз драматычныя падзеі і перажыванні да трагічнага светаўспры- мання апошніх год. Тут амаль няма тэксту, гаворыць больш за ўсё твар паэта. Гаворыць выраз яго глыбокіх, удумлівых вачэй, якія то выпрамень- ваюць святло, то зацягненыя ўнутранай тугой.
«Знойдзеш Бацькаўшчыну блізка» — гэта па-сапраўднаму аўтарскі фільм М. Якжэна, у якім паэтыцы літаратурных твораў песняра зной- дзена сугучная танальнасць гукапластычнага тэлевізійнага твора. Гэта своеасаблівая сімфанічная экранная паэма, што аб'ядноўвае матывы паэтычнай спадчыны песняра і яго біяграфію. У фільме спалучаюцца розныя станы душы паэта, увасобленыя ў гукапластычных вобразах. Спалучаюцца розныя сюжэтныя лініі — касмічна-эпічная, лірычная і біяграфічна-трагічная... Гэта і біяграфія Купалы, і вобраз Бацькаў- шчыны. Вобразы-сімвалы ўвасабляюць паэтычныя матывы паэм «Сон на кургане», «На Куццю», «Адвечная песня». Лейтматыў фільма — шлях песняра.
Паэмы Я. Купалы ў беларускім кіно па сутнасці сталі неад'емнай часткай мастацкіх структур карцін, знятых як «паэтычная біяграфія» пес- няра. Але ствараліся і самастойныя экранізацыі купалаўскіх паэм. Так, у кінафільме «Магіла льва» (1971 г., сцэн. Ю. Лакербай, рэж. В. Рубін- чык, апер. Ю. Марухін) паэтыка-метафарычна, у сімволіка-ўзвышанай танальнасці была прачытана легенда пра Машэку — трагічнага злодзея. Фільм ствараўся па матывах аднайменнай паэмы Купалы.
Вельмі цесна звязанымі з фільмамі пра Я. Купалу, створанымі ў жан- ры паэтычнай біяграфіі, і з карцінамі дакументальна-мастацкімі («А зязю- ля кукавала...», «Па шчасце, па сонца», «Знойдзеш Бацькаўшчыну бліз- ка») аказаліся тэлеэкранізацыі паэм Купалы (фільмы «Гусляр» і «На Куц- цю»). У іх асабліва адчуваецца роднасць светаўспрымання, разумення місіі паэта Купалай.
У 1982 г. эксперыментальная студыя «Эфір» Беларускага тэлебачан- ня стварыла відэафільм «Гусляр» (сцэн. і рэж. Б. Бахціяраў) паводле паэ- мы Я. Купалы «Курган». Гэта перанясенне на экран аднайменнага му- зычнага спектакля ансамбля «Песняры». Рок-опера кампазітара I. Лу- чанка пачынаецца на тэлеэкране сімвалічнай карцінай: вузкі прамень сонца асвятляе старонкі кнігі з выявамі кургана і магутнага дуба. У фі- нале дзеяння вялізны сонечны шар паступова схіляецца за гарызонт, цемрай пакрываецца зялёная даліна, ледзьве чарнее сілуэт кургана. Як і ў фільме В. Раеўскага, тут была распрацавана колеравая партытура: сяляне былі ў асноўным зняты ў светла-блакітных танах, а жорсткі князь і яго слугі — у змрочных, чырвона-чорных. Аўтары імкнуліся ігрою коле-
ру, цесна знітаванай з рытмікай радкоў паэта, эмацыянальнай музычнай драматургіяй спектакля перадаць на экране казачна таямнічы свет купа- лаўскіх вобразаў.
Арыгінальным з'явілася пластычнае вырашэнне: акрамя маляваных заставак у пачатку і фінале — ніякіх спецыяльных дэкарацый ці сцэнічна- га рэквізіту. Толькі інструменты аркестра, мікрафоны, асвятляльная сту- дыйная апаратура. Але цуда відэатэхнікі — гульня святла, мантаж буй- ных планаў дазволілі пераасэнсаваць усё гэта ў кантэксце музычнай казкі-легенды. Адкрытая ўмоўнасць дзеяння не перашкаджала ўспры- маць артыстаў славутага ансамбля «Песняры» як герояў купалаўскай паэмы. Аўтары здолелі асацыятыўна паказаць і пышнае застолле ў бе- лакаменных княжацкіх харомах, і чароўны свет прыроды, і курган, і змрочны замак князя, што грозна глядзіць навокал. Гусляр (У. Мулявін) стаў экранным увасабленнем вобраза беларускага песняра. Такім ле- гендарным песняром стаў і ва ўяўленні народа У. Мулявін пасля яго ўходу з жыцця. Князь (А. Кашапараў), Пярун (А. Дзямешка) дзейнічалі ва ўмоўнай сцэнічнай прасторы як у рэальным асяроддзі. Мікрафоны, ды- намікі, знятыя ў асаблівых ракурсах, у светлавой рытміцы на экране ўспры- маліся як вежы замка, станавіліся мурамі крэпасці. Нават сплеценыя рукі, пальцы артыстаў на буйных планах стваралі пластычныя вобразы брамы, цьмяных калідораў, бясконцай анфілады пакояў. Умоўнымі былі і касцюмы, і грым артыстаў. У. Мулявін сыграў не ўзрост Гусляра (у яго не было сівой барады), а нязломнасць яго духу, рашучасць і смеласць, з якімі ён гнеўна кідае гіраўду ў вочы разбэшчанаму князю. У руках яго была гітара, а не старадаўнія гуслі-самагуды. Між тым на экране быў мужны герой, апеты паэтам. Відэатэхніка дапамагла яму набыць рысы эпічнай манументальнасці. Вобраз песняра ўзнікаў як бы з паветра, імкліва набліжаўся да гледача, лунаў у прасторы. Пульсацыя музыкі злі- валася з колеравай мадуляцыяй і рытмам руху камеры. «Гусляр» стаў першай удалай спробай музычна-пластычнага прачытання экранам ку- палаўскай паэзіі. Быў знойдзены адкрыта ўмоўны, спецыфічна тэлевізій- ны стыль дзякуючы арыгінальнаму выкарыстанню відэатэхнікі.
Па паэме Купалы «На Куццю» быў пастаўлены аднайменны мастацкі відэафільм (1982 г., сцэн. Д. Падбярэзскі, рэж. Н. Арцімовіч), які пера- носіў гледача ў Фантастычную атмасферу старадаўняй рамантычнай ле- генды пра з'яўленне на старым замчышчы зданяў — ценяў герояў. Аўта- ры ўвасобілі на экране фальклорна-паэтычныя матывы, якімі прасякнута паэма Я. Купалы. Відэатэхніка дапамагла ўзнавіць на тэлеэкране залу старадаўняга палаца.
Князь пасылае ў розныя канцы свету трох ганцоў — увасабленне праўды, дабра і святла. Відэажывапіс з тонкай колеравай градацыяй, з гарманічным спалучэннем тонаў дазволіў аўтарам стварыць рамантыч- ныя вобразы казачных ганцоў, падобных на летуценныя мары. Першы ганец — вучоны, летапісец, «гэткі светлы быў, як небам сланыя прамен- ні». А. Ткачонак, які выконваў гэтую ролю, быў зняты ў асаблівым пуль- суючым святле. Творча, з фантазіяй было знойдзена колерава-светла- вое вырашэнне вобразаў Другога ганца (арт. А. Жук), які быў «як гром
з жывымі перунамі», і Трэцяга ганца (арт. А. Францкевіч), які «быў і раб і цар // I слаб і дуж ва ўсякім дзеле, // Як вечнасць, молад быў і стар; // Меў гуслі — на грудзях віселі».
Метафару паэтычных радкоў цяжка, а часам немагчыма перавесці ў візуальны, пластычны рад. Тут можна толькі шукаць унутраную сугуч- насць купалаўскай і экраннай паэзіі. Аўтары фільма «На Куццю» ў мно- гім справіліся з такой складанай задачай. Асабліва ўдалымі былі ў фільме рамантычныя партрэты высакароднага князя (арт. Г. Маляўскі) і князёўны (арт. Г. Доля), вырашаныя ў карычняватай з адценнем гаме, якая нагад- вала фарбы старадаўніх фамільных партрэтаў. Як рэфрэн гучалі ў філь- ме словы Вядучага пра надзею на сілы народа, які прагне сонца, песні: «Я абышоў іх тройчы раз і бачыў, што яны ўсе жывы!» Надзея на шчас- лівую будучыню народа адчувалася ў словах Князя. У яго вусны была ўкладзена аўтарская, купалаўская надзея: «Гуслямі, лукам і святлом бу- дзіце, клічце і свяціце! I так спануйце іхнім сном, каб сон іх счэз і ўсталі жыцці!»
Дромотургія Я. Купалы
Беларускае кіно рабіла спробы ўвасобіць на экране і драматычныя творы Я. Купалы, яго п'есы «Раскіданае гняздо», «Паўлінка» і «Тутэйшыя».
Вобраз «малой Бацькаўшчыны», «малога свету» і «вялікага свету» дадзены ў «Раскіданым гняздзе» Купалы. Пазбаўлена хаты-«гнязда» сям'я Зяблікаў: малы Данілка з торбай і скрыпачкай збіраецца ў дарогу. Ста- рац-жабрак, што трапляе да іх, кажа пра сябе: «3 далёкага свету вала- куся», «3 свету ў свет плятуся». Малы Данілка пытаецца, ці вялікі гэты свет. Старац кажа: «Ой, вялікі свет, мой сынку! Куды я толькі не хадзіў, нідзе канца яму не знайшоў, не бачыў і не чуў». Гняздо сям'і разбура- на — значыць, разбураецца свет і трагічным становіцца існаванне, пры якім сейбіт становіцца жабраком. У 1981 г. была зроблена кінаэкрані- зацыя драмы «Раскіданае гняздо» («Беларусьфільм», сцэн. Г. Бекарэвіч, Б. Луцэнка, рэж. Б. Луцэнка, апер. Ю. Ялхоў, камп. С. Картэс). Б. Луцэн- ка спачатку звярнуўся да гэтай п'есы ў тэатры, а потым у кіно. Ен імк- нуўся прачытаць яе ў кантэксце ранніх твораў Я. Купалы і асабліва яго паэмы «Сон на кургане», надаць ёй паэтыка-метафарычнае, трагедый- нае гучанне.
Аператар Ю. Ялхоў, каб увасобіць вобразы і паэтыку Купалы, вялі- кую ўвагу надаў колераваму вырашэнню ўсяго фільма і асобных яго эпі- зодаў. Была распрацавана колеравая партытура карціны, прадумана вобразнае вырашэнне кожнага персанажа. Змагару Сымону адпавядае насычаны чырвоны колер — кінавар; летуценніцы Зосьцы — блакітнае паветра, яго лёгкія рухі; старому гаспадару Лявону — сепія, колер зямлі. Горкі лёс герояў «Раскіданага гнязда» міжволі можа выклікаць слёзы. Слёзы для Купалы — не слабасць, а праява людскасці, чалавечнасць.
У фільме гучалі песні на вершы Я. Купалы ў выкананні ансамбля «Песняры».

[Вячеслав]

По-моему, эти фильмы малоизвестные. Первый тоже нехудожественный -телефильм, или хроникально-документальный.

*********

Жанр паэтычнай біяграфіі Купалы выразна ўваасобіўся ў кінафільме В. Дашука «А зязюля кукавала...»  (1972), незвычайнай для свайго часу экраннай паліфаніі...У аснове гэтага вобраза верш Я. Купалы «А зязюля кукавала..», у якім народнае павер»е, і асабістае перажыванне аўтара . Мелодыя «Купалінкі» ў выкананні ансамбля «Песняры» надае дзеянню лірычнае вымярэнне. Вобраз эпохі пералому XIX— XX стст. ствараецца унікальнай архіўнай кінахронікай. Звычайна яна хутка мільгае на экране як кароткая замалёўка экзатычнага для кінахранікё- раў сялянскага жыцця. Рэжысёр творча працаваў з кінадакументам, на- даўшы яму сімвалічна вобразны сэнс. Ен выкарыстаў рапід (больш зама- руджаны, плаўны рух сялян на экране) і ўзбуйненне іх партрэтаў. У спа- лучэнні са словамі Купалы, яго інтэнсіўнымі, эмацыянальнымі вобразамі хроніка набыла новае вымярэнне. Мужыкі з торбамі, старыя, жанчыны, што павольна рухаліся на экране, сталі пластычным увасабленнем зна- камітых радкоў Купалы «А хто там ідзе?» «Агромністая грамада» стала сімвалічнай выявай беларусаў, якія хочуць «людзьмі звацца».


**********

У 1982 г. эксперыментальная студыя «Эфір» Беларускага тэлебачан- ня стварыла відэафільм «Гусляр» (сцэн. і рэж. Б. Бахціяраў) паводле паэ- мы Я. Купалы «Курган». Гэта перанясенне на экран аднайменнага му- зычнага спектакля ансамбля «Песняры». Рок-опера кампазітара I. Лу- чанка пачынаецца на тэлеэкране сімвалічнай карцінай: вузкі прамень сонца асвятляе старонкі кнігі з выявамі кургана і магутнага дуба. У фі- нале дзеяння вялізны сонечны шар паступова схіляецца за гарызонт, цемрай пакрываецца зялёная даліна, ледзьве чарнее сілуэт кургана. Як і ў фільме В. Раеўскага, тут была распрацавана колеравая партытура: сяляне былі ў асноўным зняты ў светла-блакітных танах, а жорсткі князь і яго слугі — у змрочных, чырвона-чорных. Аўтары імкнуліся ігрою коле-
ру, цесна знітаванай з рытмікай радкоў паэта, эмацыянальнай музычнай драматургіяй спектакля перадаць на экране казачна таямнічы свет купа- лаўскіх вобразаў.
Арыгінальным з'явілася пластычнае вырашэнне: акрамя маляваных заставак у пачатку і фінале — ніякіх спецыяльных дэкарацый ці сцэнічна- га рэквізіту. Толькі інструменты аркестра, мікрафоны, асвятляльная сту- дыйная апаратура. Але цуда відэатэхнікі — гульня святла, мантаж буй- ных планаў дазволілі пераасэнсаваць усё гэта ў кантэксце музычнай казкі-легенды. Адкрытая ўмоўнасць дзеяння не перашкаджала ўспры- маць артыстаў славутага ансамбля «Песняры» як герояў купалаўскай паэмы. Аўтары здолелі асацыятыўна паказаць і пышнае застолле ў бе- лакаменных княжацкіх харомах, і чароўны свет прыроды, і курган, і змрочны замак князя, што грозна глядзіць навокал. Гусляр (У. Мулявін) стаў экранным увасабленнем вобраза беларускага песняра. Такім ле- гендарным песняром стаў і ва ўяўленні народа У. Мулявін пасля яго ўходу з жыцця. Князь (А. Кашапараў), Пярун (А. Дзямешка) дзейнічалі ва ўмоўнай сцэнічнай прасторы як у рэальным асяроддзі. Мікрафоны, ды- намікі, знятыя ў асаблівых ракурсах, у светлавой рытміцы на экране ўспры- маліся як вежы замка, станавіліся мурамі крэпасці. Нават сплеценыя рукі, пальцы артыстаў на буйных планах стваралі пластычныя вобразы брамы, цьмяных калідораў, бясконцай анфілады пакояў. Умоўнымі былі і касцюмы, і грым артыстаў. У. Мулявін сыграў не ўзрост Гусляра (у яго не было сівой барады), а нязломнасць яго духу, рашучасць і смеласць, з якімі ён гнеўна кідае гіраўду ў вочы разбэшчанаму князю. У руках яго была гітара, а не старадаўнія гуслі-самагуды. Між тым на экране быў мужны герой, апеты паэтам. Відэатэхніка дапамагла яму набыць рысы эпічнай манументальнасці. Вобраз песняра ўзнікаў як бы з паветра, імкліва набліжаўся да гледача, лунаў у прасторы. Пульсацыя музыкі злі- валася з колеравай мадуляцыяй і рытмам руху камеры. «Гусляр» стаў першай удалай спробай музычна-пластычнага прачытання экранам ку- палаўскай паэзіі. Быў знойдзены адкрыта ўмоўны, спецыфічна тэлевізій- ны стыль дзякуючы арыгінальнаму выкарыстанню відэатэхнікі.

[padbiarez]

У мяне недзе ёсьць слайд гэтай пастаноўкі

[Вячеслав]

У мяне недзе ёсьць слайд гэтай пастаноўкі

прэзэнтуйце, калі ласка, спадар Дзьмітрый

[padbiarez]

Як? Гэта -- слайд. Яго сканаваць трэба адмысловай прыладай, якой пад бокам няма. Дый сам слайд трэба шукаць

[Вячеслав]

В фильме использованы музыкальные фрагменты из произведений ансамбля "Песняры"

х\ф "Ботанический сад" (1997) Беларусьфильм

http://www.ex.ua/2123094

Режиссер: Владимир Гостюхин

В ролях: Игорь Волков, Татьяна Деллос, Виталий Ходин, Людмила Потапова, Владимир Заманский, Геннадий Матыцкий, Юлия Мажуго, Т. Фисенко

Описание:
После знакомства с молодой воспитательницей детского дома Александрой Алексей Варламов, известный в прошлом актер, начинает понимать, что вся его предыдущая успешная жизнь была лишена чего-то главного, настоящего. Он бросает прежнюю свою прежнюю пассию, красавицу Роксану, и предлагает руку и сердце Саше. Возникшее между Алексеем и Сашей чувство замешивается на ответственности и любви к детдомовским детям. Любовь взрослых становится примером для первого, трепетного и ломкого чувства воспитанников Наташи и Глеба...

Доп. информация:
Внимание! Из-за сбоя программы при захвате в середине фильма отсутствует фрагмент длительностью ок. 1 мин.

Производство: Министерство культуры и печати РБ/БЕЛАРУСЬФИЛЬМ
Сценаристы: Валерий Демин, Людмила Демина
Оператор: Александр Абадовский
Композитор: Олег Елисеенков

[elzashaim]

Современники, снимая фильмы, связанные с Беларусью, также используют наследие Песняров.

Зная о моей любви к Беларуси, человек посоветовал посмотреть фильм "Вот это любовь!", заранее предупреждая о том, что фильм не шедевр, но с душой. Посмотрела, мне понравился. Да, не шедеврально, но фильм отличается искренностью, юмором. Особенно учитывая то, что сейчас снимают. Такая молодёжная мелодраматическая комедия. И дарагая мая Беларусь в кадре. Мне её, конечно, мало было, но с радостью находила знакомые места в Минске и не только в Минске.

В фильме фоном звучат "Беловежская пуща" и "Касіў Ясь канюшыну".

Не думаю, что это стоит добавлять в раздел фильмов, просто для информации. 

[Вячеслав]

Когда Владимир Орлов сделал сенсационное заявление о хранившихся у него неизвестных песнях Владимира, в существование этих записей поверили не все...
Владимир Орлов: 'Я никогда не скрывал, что владею таким богатством. Я ждал, когда мне начнут обрывать телефон. Увы... В большинстве своем белорусы — очень нелюбопытный народ. В 1987 году к моему фильму «Комедиант» Владимир Мулявин с Димой Евтуховичем написали несколько песен, в том числе на стихи Янки Купалы. Еще раньше Боря Луценко снял картину «Раскiданае гняздо», музыку к которой создал Сергей Кортес, а зонги спел Мулявин. Некоторые из них зарезала цензура. Через много лет Боря попытался вернуть эти песни со сцены в своем спектакле, но и тогда никто не заинтересовался фонограммой...'
И все же Владимир Александрович уже успел снять обещанный фильм с неизвестными песнями Владимира Мулявина. На первый показ режиссер пригласит публику в театр «Знiч» 6 января.
16.11.2017  группа "Песняры" времени своего https://www.facebook.com/minstreldayn/

[Ameli]

Да... Сергей Кортес, царствие ему небеснное, не склонен был к песне! Увы.

[Анатолий Вейценфельд]

Лучше поздно, чем никогда. Хотя не факт (что лучше)...
Подкинули мне некий док. фильм белорусского телевидения аж 2008 года. 10-летней выдержки, значит.
Из цикла "Обратный отсчет". Автор сценария и режиссер - Владимир Орлов.
О чем? Ну о чем может быть белорусский док фильм, разумеется, о "Песнярах".  Так и называется "Песняры. Белорусское чудо".
Слушаю авторский текст в начале фильма и понимаю, что мне хотел сказать тот, кто подкинул это для ознакомления со словами "ничего знакомого не слышите?".
Еще бы не слышать! Диктор читает слегка (ну совсем слегка) переделанный текст моей статьи 2003 года. В титрах написано - "Автор сценария Владимир Орлов", стало быть, текст как бы его. Он его как бы написал.
Орлов считается в Беларуси таким чуть ли не патриархом телевидения. А пиз... тырит, однако, за милую душу.
Преподаст ли ему Крепак ликбез, как Борткевичу?
Способен ли в Белоруссии кто-нибудь что-нибудь написать по этой теме, не украв?

Вот мой текст 2003 года (в некотором сокращении):
"Только что разгромлена "пражская весна", и шло "закручивание гаек" в области идеологии, составной частью которой, по мнению партийных чиновников, является искусство.
Разогнан "Новый мир" Твардовского, а Солженицын начал "бодаться с дубом". Удушен КВН – единственный живой росток на советском телевидении...
Творчество молодых талантливых исполнителей и авторов подвергалось унизительным разносам: Юрия Антонова тогдашние газеты обличали в "незрелости и безыдейности", а Валерия Ободзинского – в "подражании Западу"...
Впрочем, что говорить о ВИА и молодых исполнителях – даже всесоюзного кумира Муслима Магомаева за мелкую провинность на год лишали права выступать в Москве!..."

А вот кусок из фильма дедушки Орлова (2008)

[Олег Верещагин]

Вроде не было
Киножурнал "Савецкая Беларусь", №3 1970 г., реж. В. Шелег, опер. Ю. Иванцов, М. Южик, В. Пужевич, М. Беров, В. Цеслюк; киностудия "Беларусьфильм".
Кинофильм "В земле наши корни", 1-2 ч., 1975 г., реж. Д. Михлеев, опер. Ф. Кучар, С. Стасенко; киностудия "Беларусьфильм".
Видеоматериалы подготовила главный архивист отдела использования документов и информации БГАКФФД Елена Полещук.
Читать полностью: https://news.tut.by/culture/413599.html

[Иван Капсамун]

https://www.m24.ru/shows2/78/216535

[Valdemar]

https://www.m24.ru/shows2/78/216535

Этот же ролик: